مخاطبان هنر ارتباط خود را نه هدفمند بلکه منفعلانه و نادانسته پذیرای مبتذل‌ترین نوع تجربه زیست زیباشناسانه کرده‌اند.
شایان ذکر است این سلایق ارتباط معناداری با طبقه اجتماعی-اقتصادی و در اصل دایره ارتباطات آن افراد دارد و نقشی پیش‌بینی‌پذیر در ارتباط بین نسلی بازی می‌کند.
بدیهی ست که دولت ها را به خاطر عواقب حاصله به سمت حکمرانی در آن حوزه می‌کشاند تا شر را از بشر با هنر وحدت آفرین بزداید.
با این همه جایگاه واقعی موسیقی در معرض فراموشی است .
چرا هنرمند امروز شبیه نیروی سیاسی فعالیت کند و آنچنان این روند ادامه پیدا کند که هنرمند از هنرش جدا شود؟
و می‌توان وضعیت امروز را با توصیف قضیه آشکارا گمراهی هنرمند ایرانی به پایان برد؟
# انوشیروان پویان_ موسیقیدان